ไม่ควรอาศัยบุคคล ๒ พวกอยู่ คือ ผู้อลัชชี ๑ ผู้พาล ๑

สองบทว่า อลชฺชิสฺส จ พาลสฺส จ มีความว่า ภิกษุอลัชชีแม้หากว่าเป็นผู้ทรงพระไตรปิฎก ภิกษุพาล แม้หากว่า เป็นผู้มีพรรษา ๖๐ อันภิกษุไม่พึงอาศัยอยู่ทั้ง ๒

บุคคล ไม่ชื่อว่าเป็นเถระ เพราะมีผมหงอกบนศีรษะ ผู้มีวัยแก่รอบแล้วนั้น เราเรียกว่า 'แก่เปล่า' (ส่วน) ผู้ใด มีสัจจะธรรมะ อหิงสา สัญญมะและทมะ ผู้นั้นมีมลทินอันตายแล้ว ผู้มีปัญญา เรากล่าวว่า 'เป็นเถระ'