ພຣະພຸດທະເຈົ້າຕັດໄວ້ວ່າ ສັດທີ່ເຂົາ ຂີ້ໂງ່ ເຫງີກຫງາກ ບໍ່ສາມາດທີ່ຈະຮູ້ອັດແຫ່ງຄຳເປັນສຸພາສິດ ... ມີຫຼາຍກວ່າ ສັດທີ່ມີປັນຍາ ບໍ່ຂີ້ໂງ່ ມີເປັນສ່ວນໜ້ອຍ ດັ່ງນັ້ນ ຄົນໂງ່ ບໍ່ເຂົ້າໃຈ ບໍ່ຮູ້ອັດຖະແຫ່ງຄຳເປັນສຸພາສິດ ກໍຈະບໍ່ຮູ້ວ່າ ພຣະອົງຕັດຫ້າມໄວ້ແນ່ນອນ.

ເຂົາຄົງໄປເຂົ້າໃຈວ່າ ບໍ່ມີຄຳວ່າ "ຫ້າມ" ກໍເລີຍເຂົ້າໃຈວ່າ ບໍ່ໄດ້ຫ້າມ ເພາະບໍ່ມີຄຳວ່າຫ້າມ ຄັນຊັ້ນ ຄຳທີ່ມານດາບອກວ່າ "ຢ່າເສບຢາເດີລູກ" ເຖິງແມ່ນວ່າ ບໍ່ມີຄຳວ່າ "ຫ້າມ" ແບບນີ້ບໍ່ເອີ້ນວ່າ ຫ້າມໃນສິ່ງທີ່ບໍ່ຄວນຫວາ? ໃນມາດຕາຂອງກົດໝາຍ ກໍບໍ່ມີຄຳວ່າ ຫ້າມ ຖ້າໄປລະເມີດ ບໍ່ເອີ້ນວ່າຜິດກົດໝາຍຫວາ ?

ຫຼັກທັມວິໄນນີ້ ໃຫ້ໃຊ້ປັນຍາພິຈາລະນາເນື້ອຄວາມແຫ່ງອັດຖະ ບໍ່ຍຶດເບິ່ງຕາມພະຍັນຊະນະ ບໍ່ຫຼົງມຸມໄປກັບຕົວອັກສອນ ແລະມັນບໍ່ມີດອກ ທີ່ພຣະພຸດທະເຈົ້າຈະຕັດຄຳວ່າ "ຫ້າມ" ກຳກັບໄວ້ທຸກໆຄຳທີ່ຕັດ.

ປະຕິໂມ (ປະຕິມາກຳ) ຄື ການປັ້ນ ຫຼື ການສ້າງຮູບຊົງ ອະປະຕິໂມ ຄື ສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມ ຄື ປັ້ນບໍ່ໄດ້ ເມື່ອເປັນສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມ ມັນກໍບໍ່ແມ່ນທັມຂອງພຣະພຸດທະເຈົ້າ ເມື່ອບໍ່ແມ່ນທັມຂອງພຣະພຸດທະເຈົ້າ ພຣະອົງໃຫ້ກະທຳ ຫຼື ໃຫ້ເວັ້ນກະທຳ ? ກໍຕ້ອງເວັ້ນກະທຳແມ່ນຫຼືບໍ່ ? ແລ້ວຄຳວ່າ ໃຫ້ເວັ້ນກະທຳ ມີຄວາມໝາຍວ່າ "ຫ້າມ" (ຕາມວັດຈະນານຸກົມ ພາສາລາວ ໂດຍ ມະຫາສິລາ ວີຣະວົງສ໌ ສະບັບປັບປຸງໃໝ່ ພ.ສ ໒໕໔໙) ແລ້ວທັມທີ່ພຣະພຸດທະເຈົ້າໃຫ້ເວັ້ນ ກໍຄື ທັມທີ່ເປັນໄປໃນທາງ "ກັມດຳມີວິບາກດັມ".

ແລະໃນມະຫາປະເທດ 4 ເວົ້າເຖິງສິ່ງທີ່ພຣະພຸດທະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຕັດຫ້າມໄວ້ ເພາະສິ່ງທີ່ຕັດຫ້າມໄວ້ນັ້ນມີຢູ່ແລ້ວ ເລື່ອງຮູບປັ້ນກໍຕັດຫ້າມໄວ້ແລ້ວໃນ ອະປະຕິໂມ.

ພຣະຕະຖາຄົດ ຈະຕັດອີຫຍັງຍ່ອມມີເຫດອັນຄວນ ບໍ່ມີເຫດຍ່ອມບໍ່ມີ ຢູ່ດີໆ ພຣະອົງຊິຕັດວ່າ "ບໍ່ມີໃຜປຽບ ບໍ່ມີໃຜປຽບສະເໝີ ບໍ່ມີສ່ວນປຽບ ບໍ່ມີບຸກຄົນປຽບ ບໍ່ມີໃຜສະເໝີ ສະເໝີດ້ວຍພຣະພຸດທະເຈົ້າ ຜູ້ບໍ່ມີໃຜສະເໝີ ..." ແລ້ວໃຫ້ຄົນໄປສ້າງຮູບປຽບພຣະອົງ ໃຫ້ຍຶດຕິດໃນຮູບ ທັງທີ່ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ສອນໃຫ້ຍຶດຕິດໃນຮູບ ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ດອກ.

ຍົກຕົວຢ່າງ ພຣະອົງຕັດວ່າ "ເວັ້ນຂາດຈາກການຂ້າສັດ" ຈຸດປະສົງຂອງພຣະອົງກໍຄື ບໍ່ໃຫ້ເຮັດສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄຳວ່າ "ເວັ້ນຂາດ" ນັ້ນກະຄື "ໄປຂ້າສັດ" ແລ້ວບັດນີ້ທີ່ຕັດວ່າ"ອະປະຕິໂມ" ກໍຄືບໍ່ໃຫ້ເຮັດສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບ "ອະປະຕິໂມ" ກະຄື "ປະຕິໂມ (ປັ້ນໄດ້)."

ດັ່ງນັ້ນ ປະເດັນມັນຈຶ່ງຢູ່ທີ່ບ່ອນວ່າ ເພິ່ນຫ້າມປັ້ນ ມັນຈົບຢູ່ບ່ອນນີ້ ມັນບໍ່ແມ່ນຢູ່ທີ່ວ່າ ເຮົາໄປຄິດເອົາເອງວ່າສ້າງຂຶ້ນມາເປັນສັນຍາລັກເພື່ອໃຫ້ລະນຶກເຖິງ.