...พระเถระเรียกภิกษุทั้งหลายว่าผู้มีอายุ พวกท่านอยู่กับเรามาถึง ๔๔ ปี ไม่ชอบใจกรรมทางกาย หรือกรรมทางวาจาของเราอันใด ผู้มีอายุจงงดโทษนั้นเสียเถิด ภิกษุทั้งหลายกล่าวว่าท่านขอรับ พวกเราเที่ยวไปไม่ละท่านเหมือนเงา ชื่อว่ากรรมที่ไม่ชอบใจถึงเพียงนี้ย่อมไม่มีแก่พวกเรา แต่ขอท่านโปรดงดโทษแก่พวกเราเสียด้วย ครั้นแสงอรุณปรากฏ พระเถระยังมหาปฐพีให้เลื่อนลั่นแล้วปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ เทพดาและมนุษย์เป็นอันมากพากันกระทำสักการะในสถานที่ปรินิพพาน...

ผู้ใดติเตียนพระอริยเจ้า หากพระอริยเจ้าเป็นผู้ใหญ่กว่าตน ควรไปหาพระอริยเจ้านั้นนั่งกระโหย่งขอขมาว่า กระผมได้กล่าวคำนี้ ๆ กะท่านขอท่านได้โปรดอดโทษให้แก่กระผมเถิด หากพระอริยเจ้าอ่อนกว่า ควรนั่งกระโหย่งประคองอัญชลี ขอให้ยกโทษว่า ท่านขอรับกระผมได้กล่าวคำนี้ ๆ กะท่าน ขอท่านได้โปรดอดโทษให้แก่ผมเถิด

หากพระอริยเจ้าหลีกไปในทิศ ควรไปเองหรือส่งสัทธิวิหาริกเป็นต้น ไปขอให้ท่านอดโทษ

หากไม่สามารถไปได้หรือไม่สามารถส่งไปได้ ควรไปหาภิกษุทั้งหลายที่อยู่ในวิหารนั้นหากภิกษุทั้งหลายอ่อนกว่า ควรนั่งกระโหย่ง หากแก่กว่า ควรปฏิบัติโดยนัยดังกล่าวแล้วในพระอริยเจ้าผู้ใหญ่นั่นแหละ แล้วกล่าวว่าท่านขอรับกระผมได้กล่าวคำนี้ ๆ กะพระคุณเจ้าชื่อโน้น ขอพระคุณเจ้าโน้นจงอดโทษให้แก่กระผมเถิด แม้เมื่อไม่ขอขมาต่อหน้าก็ควรทำเช่นนี้แหละ

หากภิกษุเที่ยวไปรูปเดียว ที่นั้นมิใช่ที่อยู่ของภิกษุนั้น ที่ไปก็ไม่ปรากฏ ควรไปหาภิกษุผู้ฉลาดรูปหนึ่งแล้วกล่าวว่า ท่านขอรับกระผมได้กล่าวคำนี้ ๆ กะพระคุณเจ้าชื่อโน้น เมื่อกระผมนึกถึงคำนั้นจึงมีความร้อนใจ กระผมจะทำอย่างไรดี ภิกษุรูปนั้นจักกล่าวว่า อย่าคิดมากไปเลยคุณ พระเถระอดโทษให้คุณแล้ว จงสงบใจเสียเถิด แม้ด้วยเหตุนั้น ก็ควรประคองอัญชลีไปทางทิศที่พระอริยเจ้าไปแล้วกล่าวว่า ขอได้โปรดอดโทษเถิด ผิว่า พระอริยเจ้านั้นปรินิพพานเสียแล้ว ควรไปยังเตียงที่ปรินิพพาน แล้วไปยังป่าช้าขอให้อดโทษให้ เมื่อทำอย่างนี้ไม่ห้ามสวรรค์ ไม่ห้ามมรรค เป็นไปตามปกติ